O: Tak po prostu...

Dziękuję za komentarze!
Dla: Ashta Ishida

- Naruto... Nie ma sensu tego dalej przedłużać - mówiłem cicho. 

Leżeliśmy w całkowitej ciemności na naszym miękkim, wygodnym łóżku przykryci cienkim kocem. W tę upalną, letnią noc postanowiłem powiedzieć wreszcie to, co tak bardzo od dawna leżało nam obojgu na sercach. 

Nasz związek trwał aż jedenaście lat. To tak długo. Zostałem pierwszym chłopakiem Naruto. Znaliśmy się od dziecka, a w liceum zakochaliśmy się w sobie. Teraz z prawie trzydziestką na karku, było nam trudno.

Naruto miał inne problemy niż ja. W końcu grozi mu utrata pracy, dlatego od dwóch miesięcy zostawał dłużej w pracy. Naprawdę się starał. Za to Itachi... jest poważnie chory. Dzisiaj go odwiedziłem, blady i smutny ledwo wstawał z łóżka. Martwiłem się o niego. 

Zajęci, nie zwracaliśmy na siebie uwagi. Każdy by powiedział: jeszcze całe życie przed tobą. Ale ja czułem się stary, wypalony. Wiem, że przeżyłem już największą miłość swojego życia i zniszczyłem ją.

Objąłem Naruto rękami i przyciągnąłem go do siebie. Zaciągnąłem się jego zapachem. Ten jego szampon o zapachu pomarańczy... Wiem, że nigdy go nie zapomnę. Zawsze w pamięci zostanie mi jego uśmiech, zapach, gesty, wspólne chwile i słodki smak jego ust.

- Przychodzisz z pracy do domu i nie zamienimy nawet ze sobą słowa... - zamilkłem.

To trudne. To tak gorzko trudne.

- Chcę powiedzieć, że...

Jeszcze chwila, ostatnia sekunda.

- ...odchodzę... - mówię tak cicho, że sam ledwo usłyszałem swój głos. Jednak Naruto doskonale zrozumiał wypowiadane przeze mnie słowa. Spiął się cały. Nadal nie patrzył mi w oczy, co zauważyłem mimo słabego oświetlenia. Tylko przytulił się mocniej, chcąc zapewne trwać w tym ostatnim uścisku jak najdłużej. 

Nie wiem, czy krzywdzę także Naruto. Wiem tylko, że moje serce pęka po trochu, z każdą chwilą tej nieznośnej ciszy coraz bardziej. Aż w końcu kroi się na pół i oddaje połówkę Naruto w smutnym prezencie. Całuję lekko jego skroń, głaszcząc jego włosy. 

Planowałem to od dawna, powinienem być przygotowany na to... Ale dlaczego dopiero teraz uświadamiam sobie, jak bardzo go jednak kocham? Nie układało nam się od miesięcy. Staraliśmy się, nie wyszło. 

Stoimy na klatce schodowej. Zaraz mam mu oddać klucze, do naszego wspólnego mieszkania. Spędziliśmy tam tyle szczęśliwego czasu. Na dworze pada. Taksówka już przyjechała, a ja z walizkami w rękach za chwilę mam się przeprowadzić do starego mieszkania Itachi'ego.

Naruto ostatni raz głaszcze mnie po policzku, a ja kieruję twarz w jego stronę, aby połączyć nasze usta. Całowaliśmy się długo, miło, prawie namiętnie. Z uczuciem, jakbym chciał pokazać mu cały ból i przyszłą tęsknotę za nim.

Ale co ja sobie wyobrażałem? Z serca nie można wymazać tak po prostu jedenastu lat wspólnego życia.

Druga część [klik!]