W: Moje serce potrzebuje pomocy

Słyszę je rano,

Słyszę wieczorem,

Słyszę w samotności,

Słyszę na słońcu,

Słyszę je we śnie.

Ciebie i

Twe głosy

Nie dają mi spokoju

W domu,

W pokoju,

W szkolnej ławce,

W wolnym miejscu obok mnie.

Przez cały dzień,

Przez cały czas.

Po co z nim walczyłeś

Skoro wiedziałeś,

Że nie przeżyjesz.

Że twój żywot,

Tak jak mój

Się skończy.

Nie mam co robić.

Łóżko jest wolne.

W Gryffindorze ponuro

i smuto.

Nie mam serca ze stali...

A ono krzyczy,

wręcz błaga o pomoc.

Co się okaże - nie wiem.

Nie zamierzam nic robić,

bo co mi pozostaje.

Zamknąć się

I pozwolić łzom popłynąć.

Znaleźć wreszcie ujście cierpienia.

Może ktoś mi pomoże.

Głosy w mojej głowie odeszły.

Ktoś jednak podszedł do mnie.

Mój i Jego wróg.

Prawie największy,

Bo zaraz po Sam-Wiesz-Kim.

Ten arystokrata najzwyczajniej

Chwyta mnie z rękę i ciągnie.

Oddaję się Mu.

Jesteśmy na jednej z wierz.

Dokładniej, na balkonie.

Nadal kurczowo ściska moją dłoń,

Jakby bał się,

Że ucieknę,

A ja nie mam siły.

Patrzymy i wskazuje coś palcem.

Zachodzące słońce,

poddające się księżycowi.

Aż w końcu,

Po skończonej bitwie

I przegranej wojnie ulegam.

Ale może być inaczej.

Teraz jest piękniej.

Świecące gwiazdy i ich konstelacje.

Mrok, ciemność.

Są przez nie takie... ciepłe.

Chłodne powietrze,

Ale jest mi gorąco.

Ten widok jest cudowny,

Nieskazitelny i nowy.

To są chwile nocy.

Dopiero wtedy zrozumiałem,

Że koniec czegoś

Jest początkiem czegoś nowego

I nadzieją na lepsze życie.