W: Obsesja

Uśmiechnij się

Trochę szerzej,

Niż zwykle.

Trochę inaczej,

Trochę dziwniej,

Trochę z uczuciem,

Trochę obsesyjnie.

By poznać głębokość

Tego świata.

Prawdziwą materię,

Zobaczyć kawałek realizmu,

Przymknij oczy, żeby

Rażące Cię

Białe światło

Zmieniło się w czerń.

Co widzisz?

Zatop swoje długie,

Blade palce

W przezroczystej wodzie

By dotknąć życia.

Innego życia.

Zaczarowałeś,

Zużyłeś,

Wykorzystałeś,

Zostawiłeś.

Czujesz?

Czujesz w sercu,

Co zrobiłeś?

Jak namieszałeś,

Bo ta obsesja

Jest nie do wytrzymania i

Chropowata powierzchnia,

Jak tafla lustra

Odbija dźwięk.

Kogo dźwięk?

Mam przeczucie,

Że wiesz!

Co to jest?

Ten zapach,

Kogoś innego

Jest jak cienkie ostrze

Wbijające się w skórę

Jeszcze chwila,

A strumień wody jest

Taki szkarłatny

I lepki.

Uśmiechnij się

Bardziej makabrycznie.

Otwórz oczy,

Które są moje,

Które były moje.

Poznaj rzeczywistość.

Te białe ściany,

Oślepiające błyski żarówek

Te pasy ściskające

Twoje ciało,

A szczególne płuca,

Nie możesz oddychać.

A potem odzyskujesz świadomość,

Tak brutalnie

Z pięknego

Snu o twojej osobie.

Tak mocno,

Tak skutecznie.

Twój umysł

Jest w strzępach,

I widzisz tylko

Te zielone oczy,

Te okrągłe okulary,

Twe brązowe włosy,

Które pachniały jaśminem.

Wszystko co mam jest twoje

I ja też.

Lecz ty tego nie chcesz.

Co bym dał

Za dotknięcie mnie,

Moich blond włosów.

Albo choć słowo.

Jedno.

Tłumaczące.

Staczam się.

Ty i Ja

Czujemy to,

Bezdenną przepaść,

Pustkę.

Uśmiechasz się smutno

Z moją obsesją,

Którą się stałeś

Tak dawno,

Tak długo.

Trudno mi zaczerpnąć powietrze.

Zamykam oczy.

Ciekawe, czy na zawsze?

Nie odpowiesz mi.

Magia.

Nigdy nie istniała.