P: Niespodziewane Uczucie - II

Wersja niepoprawiona do obejrzenia tutaj.

Jestem w łóżku. O wyjątkowo strasznej godzinie. Jest po dobranocce, czyli dziewiętnasta trzydzieści. Odechciało mi się wszystko robić. Marzyłem o odpłynięcie w krainę snów. I, oczywiście o kolej nocnej przygodzie przygotowanej przez mój umysł. Nie wiem: dlaczego dziś jestem zmęczony. Nawet nie chce mi się o tym myśleć. Również miałem ochotę rozszarpać kogoś, żeby tylko Naruto zadzwonił.

Nadal jestem w łóżku. Mam włosy porozsypywane na poduszce. Przykryty po szyję kołdrą, trzymam w ręce telefon. Patrzę się na niego. Godzina: dwunasta. Przecież nie zadzwonię. To on miał to zrobić. Moja cierpliwość jest na skraju wyczerpania. Czekam jeszcze dziesięć minut. A potem…

Odkładam telefon na stolik nocny. Gaszę lampkę, która stoi obok. I czekam…

Kiedy tylko słyszę wibracje. Rzucam się na telefon i odbieram, jestem uradowany.

- Hej, Kiba.

- Cześć! Jak widzę przeżyłeś rozmowę z Kushiną! – Zrobił się bardziej radosny, gdy usłyszał jego dźwięczny głos.

- Tak, sam nie mogę w to uwierzyć. Ale tata mi dużo pomógł. Dobry z niego człowiek.

- Co powiedział? - spytałem.

- Tylko wymienił jakie on miał oceny z przedmiotów w liceum, a matka się załamała. On geniuszem nie był, a ja odziedziczyłem to po nim – zachichotał.

- No, co ty? Przecież jesteś bardzo dobry z humana. Co z tego, że chemia i fizyka ci nie wychodzi? Ja nie mogę znieść tej przynudzającej historii - powiedział, przeciągając ostatnią sylabę.

- Wiem, wiem… - powiedział Naruto – a teraz odpowiesz mi na pytanie: Co miał na myśli autor pisząc, że trawa jest zielona? – dodał z rozbawieniem.

- Ty chyba sobie ze mnie żartujesz! Rozumiem z tego zdania trzy słowa: autor, zieleń i trawa.

- O to mi chodziło – dodał i wzruszył ramionami.

- Możesz jutro pójść na basen? – zadałem z zaciekawieniem pytanie.

- Tak, właśnie się pakuję. – W tym czasie włożył strój kąpielowy do torby, razem z ręcznikiem i ciuchami na zmianę.

- Sam bym zapomniał!

Zarumienił się przez chwilę i powiedział:

- Już? Okej! To wychodzimy o jedenastej i wracamy o trzynastej, a potem do baru coś zjeść, co nie? - dopytywał się.

- Ok – odpowiedział Kiba.

*

- Przed chwilą się obudziłam, ale na szczęście zdążyłam się umalować.

- Kobiety... - powiedział, przeciągając ostatnią sylabę i opowiedział jej co nieco.

Słuchawki podłączone do komputera zasłaniały długie i proste włosy związane w koński ogon. Na twarzy miała mocny makijaż, a dokładniej grube, czarne kreski na powiekach, przez co widać było widać było, że wykonano je z wprawą i doświadczeniem, po to aby podkreśliły szaro-białe oczy. Wyglądała wspaniale i z pazurem, ale także elegancko i kontrastowo.

- W takim razie dzisiaj idziecie na basen - powiedziała i zaczęła bawić się włosami. - W takim razie nie wytrzymasz i coś mu zrobisz - uśmiechnęła się.

- Nie zrobię, panuję nad sobą – przypomniał sobie jakie kiedyś razem robili i jakie mieli wpadki.

- Nie gorączkuj się tak, tylko opowiadaj ze szczegółami, rzecz jasna z każdym. Co się wczoraj działo? – dopytywała.

- Właściwie... Spotkaliśmy się na szkole. Siedzieliśmy na murku i rozmawialiśmy o wycieczce...

- Oho! Nie dość, że napatrzysz się na niego na basenie to jeszcze w łazience na wycieczce. - Hinata przesłała mu wirtualnego całuska przez kamerę. - Niezły jesteś.

Kiba odwrócił głowę od ekranu monitora. Złożył ręce.

- Mówiłam od razu, żeby wziąć dupę w troki i zabrać się do roboty. A teraz masz tyle okazji - popatrzyła, niechętnie machnęła dłonią i westchnęła teatralnie. - Okej, kontynuuj. Już ci nie będę przerywać.

- Co mi obiecałaś? Eh! To dla mnie ważne, rozumiesz?

- Jasne, ja wszystko, kochanieńki, rozumiem – podsumowała brunetka tonem ociekającym sarkazmem.

- A więc - Podkreślił na złość te słowa i uśmiechnął się przezornie. - potem jak go ściągałem z murku wpadł mi w ramiona, złapałem go za rękę i... i to właściwie wszystko.

– Kiba, słońce ty moje, jesteś pewny, że ty i Naruto nie jesteście parą? - uniosła brew do góry.

Brązowowłosy patrzył się w komputer nie dowierzającym wzrokiem. Dziewczyna na ten gest roześmiała się.

- Tak, nie jesteśmy. On nawet nie jest gejem.

- Jaki pesymizm! - jęknęła, dodając: - Faceci… właśnie dlatego jestem lesbijką.

- Jesteś też przerażająca – westchnął Kiba. - I to dlatego nie możesz sobie nikogo znaleźć.

- Przypomnij mi o tym, żebym cię za to pieprznęła w mordkę – powiedziała przymilnym tonem. - Albo nie, ta sławna wiśnia zrobi to za mnie.

- To nie wiśnia, to badyl... - Hinata otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz brązowowłosy ją wyprzedził i powiedział: - Badyl, który został zmodyfikowany genetycznie przez rząd, aby zwalczać gejizm wśród ludzi.

- Też coś! Może jest bi. Pomyślałeś o tym?

- Nawet gdyby był to i tak bardziej oglądałby się za dziewczynami, o mnie by nie próbował pomyśleć, bo jestem jego najlepszym przyjacielem, kiedy jak oglądałbym się za ich chłopakami.

- Więcej wiary w siebie i w niego. - Pogroziła palcem. - Po pierwsze to wiem, że za nikim się nie oglądasz, bo sam kochasz blondyneczka.

- Właśnie wiem.

- To jak... zaiskrzyło między wami?

- No właśnie nie! – jęknął Kiba. – Mimo że robimy rzeczy, które zdecydowanie wykraczają poza sferę przyjaźni to on nadal nie myśli o mnie jak o...

- Mężczyźnie do wzięcia. - znowu przerwała Kibie.

- Dokładnie.

- Skąd możesz wiedzieć, co on myśli. Rany... masz moc czytania w myślach, a do tego gejnadajnika w głowie. Jak się zdobywa tę jakże wyjątkową umiejętność rozróżniania geja w tłumie heteryków.

- Nie żartuj sobie... ale mam pewność, dwóch chłopaków, prócz mnie są gejami i do tego w naszym roczniku oraz jeszcze paru w klasach wyżej. Najważniejsze oczywiście na koniec! Z osiemdziesięcio procentową pewnością mogę stwierdzić, że jeden z nauczycieli jest taki sam.

- Gadasz, ile ma lat i czy przystojny? – zainteresowała się Hinata. Przystawiła głowę bliżej i wpatrywał się zaciekawionymi oczyma w ekran. - Dobra pytanie zamienne: kiedy planujesz przestać być dziewicą? - Cholera, odkąd otwarcie przyznała się do homoseksualizmu, to zrobiła się bardziej odważna, pewna siebie i bezpośrednia.

- Hinata! - krzyknął na nią.

- Dobra, dobra. Nie moja wina, że chcę rejestrować twoje życie seksualne, a raczej jego brak.

Pomyśleć, że Hinata jeszcze pół roku temu była zakompleksioną, szarą myszką… Kiba tęsknił za tamtymi dniami.

- Nie przypominaj mi. Wiesz najlepiej: jak bardzo chciałbym go schrupać.

- Za parę godzin w szatni będziesz miał czas - Kiba popatrzył się na nią jak na ufo. - No co, on będzie się przebierał w szatni i mył po basenie. NAGO!

- A co na to jego siostra... Naruko, tak?

- Tak. Jest młodsza od ciebie, więc nie patrz tak na mnie.

Szarooka w odpowiedzi roześmiała się tylko.

- Eee... - jęknęła zrezygnowanie. - Młodsze mnie nie interesują.

Hinata walnęła głową o blat biurka.

- Nie będę płakać. - Po chwili podniosła swoją twarz i uśmiechnęła się przerażająco. - Zawsze mogę zrobić wyjątek. A tak w ogóle to głupie imię... Popatrz tylko Naruto i Naruko. Ich rodzice chyba wyobraźni nie mieli albo nie mogli ich zapamiętać to dali im praktycznie takie samo.

- No, są bardzo podobni. Tylko, że Naruko ma długie włosy i cycki, a Naruto... Sama wiesz.

- Okej. Ale pozdrów ją ode mnie i prześlij całusa. - powiedziała Hinata.

- Chciałbym mieć taką moc jak ty i zmieniać ludzi w homo.

- Daj spokój. Wszystko się ułoży – wzruszyła ramionami.

- Na pewno, jutro jadę kupić mu jednorożca i jedziemy się ujeżdżać na tęczy.

- Fajnie! Na pewno nie jest hetero albo przynajmniej nie zdaje sobie z tego sprawy – upewniła go Hinata. – Po tym jak się zachowujecie nawet ja nie jestem tego pewna.

- On jest i był przez całe życie zbyt normalny, żeby być gejem – odparł.

- Więc przyznajesz, że wszyscy geje są popieprzeni? – podchwyciła z dziką satysfakcją. – Wiedziałam! Byłam pewna od samego początku! Teraz jeszcze muszę udowodnić, że cała męska rasa jest taka sama to będą na świecie same lesbijki, a wy wyginiecie.

- Jasne.