D: Koniec Wojny

To było takie proste. Znalezienie mnie. Ledwie co opuściłem Privet Drive 4, a Śmierciożercy wytropili mnie w ciągu paru dni.

I stałem właśnie naprzeciwko Czarnego Pana w pięknym parku, w małym miasteczku położonym około pięćdziesięciu kilometrów od domu wujostwa. Stałem po kolana w dużym stawie. Voldemort kroczył spokojnie alejką brzozową. Liście szeleściły, drzewa kołysały się, a wiatr przyjemnie wiał. Promienie słoneczne oświetlały jego postać. Poplecznicy w czarnych szatach i maskach ustawili się w półkole za swoim panem.

Wydziałem go po raz kolejny tak blisko. Wiedziałem, że ucieczka już nie ma sensu. Chciałem, żeby mnie złapano. Pragnąłem zakończyć walkę o swoje życie, ciągły strach. Postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę. Nie potrafiłem walczyć z najpotężniejszym czarnoksiężnikiem tych czasów. Nie chciałem widzieć cierpienia na twarzach innych. Wojna się jeszcze nie zaczęła, a ja już byłem przerażony. Miałem nadzieję, że moja śmierć powstrzyma tysiące bitew. Że Anglia podda się, gdy ich 'wybawca' zginie i nie będzie stawiała oporu. Zapanuje nowy ład. Takie miałem marzenie. Ale zaczynałem już wątpić, kiedy Voldemort stał już tuż przede mną.

Postępowałem tak, jak zaplanowałem. Bez słowa wyciągnąłem różdżkę, a Śmierciożercy roześmiali się.

Odwróciłem różdżkę  i skierowałem ją na Voldemorta. Zaskoczony wziął ją ode mnie. Poplecznicy Czarnego Pana otoczyli mnie, a jeden złapał mnie boleśnie za ramię.

Poddałem się mu.